Wbrew temu co możemy myśleć ten atak jeszcze się terrorystom nie udał. I to od nas zależy czy on się powiedzie czy nie. Jakkolwiek brutalnie to zabrzmi, to ostatecznie śmierć ponad 129 osób w kilkudziesięciu milionowym narodzie jest wciąż tylko symboliczna. Ta rozlana na posadzce i trotuarze krew wraz z którą wyciekało życie, to nie jest cel zamachów. Bynajmniej, celem jesteśmy my, my jako Francuzi i Polacy, podobnie jak my Anglicy i Hiszpanie, Szwedzi, Włosi i Niemcy. My jako Europejczycy, my jako nasze wartości, które pozwoliły stworzyć najlepszy w dziejach planety kontynent w którym rozumiemy i kultywujemy odpowiedni status człowieka z jego godnością i szacunkiem, z jego szeregiem niezbywalnych praw jako istoty ludzkiej. W tym do wolności wiary i własnych wyborów.
I ten zamach religijnych fundamentalistów jest właśnie zamachem na to co pełni rolę rudymentu naszej kultury. I w którym ta podstawa nas określa. Nic jej tak bardzo nie zagraża jak nasz strach przed nimi i jak nasz wzrastający radykalizm, poprzez który usztywniamy stanowiska, aż ginie charakteryzująca Europejczyków racjonalność poglądów, która nie idzie na sznurku łatwych emocji; tym bardziej szalonych. To nie jest oczywiście łatwe, ale zwłaszcza w najbliższych dniach gdy media w żałobliwym tonie będą coraz szerzej przedstawiały historię bestialsko zamordowanych, powinniśmy dokonać tego wysiłku i nie dać się umieścić w koleinach o które chodzi terrorystom.
Temu musimy się przeciwstawić i to musimy temperować, także wśród swoich znajomych, przyjaciół lub zwyczajnie obcych. I to tym bardziej, gdy widzimy jak fala hejtu znów obiega internet. Zauważmy jak szybko i jak swobodnie z pojęcia „uchodźca” stworzono synonim „terrorysta” i przez to jak bez oporów, przy sprzyjających wiatrach, rozrasta się ksenofobia i wzmaga izolacjonizm. Szczególnie widzimy to w tej katolickiej-na-swój-sposób Polsce, gdzie ludzie nigdy nie widzieli Araba, ale bezduszny rasizm rozrasta się w zastraszającym tempie. I sam wiem, jak trudno potem tłumaczyć, że właśnie ISIS produkuje uchodźców, że uciekają oni przed tym samym terrorem, który teraz zawitał na ulice Paryża czy Bejrutu. W deszczu skrajności ślad dwóch paszportów przepoczwarzono w szlak winy przybyszów, choć jak wiadomo terroryści znali Paryż, znali język, a sama Francja przyjęła niewielu uchodźców...
Ale właśnie dlatego, że te oczywistości są trudno akceptowalne musimy powtarzać je głośno, bo mamy wiele do stracenia. Radykalne postawy poszerzają izolacjonizm, w ich ramach fundamentalizm rozrasta się strzygąc nasze oczekiwania, pretensje, pragnienia i nadzieje na swój własny użytek. Na początku wykluczenia dotyczą tylko uchodźców, migrantów czy po prostu obcych. Ale to są początki, gdzie myślenie nabiera pewnych schematów i za chwile te mechanizmy odnoszą się już do wszystkich tych, którzy się z nimi nie zgadzają. Wzrasta napięcie a spirala się nakręca. I oto nagle życie, które toczymy, kultura, która nas buduje, świat, który nas otacza degradują się przybierając całkiem wyabstrahowany kierunek.
Takie rzeczy się dzieją i bywają dramatycznie realne. Kraj wielkich myślicieli i niezwykłej sztuki rozpoczął najkrwawszą w historii wojnę i stworzył obozy zagłady planując je jak wydajne fabryki. A zaczynało się od innych, obcych, od prostego potępienia i skrajnych reakcji.
W interesie ISIS jest to, aby Europa się podzieliła, aby się zradykalizowała i rzeczywiście zaczęła traktować mieszkających w niej ludzi o bardziej śniadej karnacji jako obcych, zbędnych i zagrażających porządkowi. Jeśli na to pójdziemy, to piątkowe zamachy przybiorą drastyczniejszy ton i ich huk rozejdzie się dużo głośniej niż są tego warte. Jeśli się temu sprzeciwimy, jak postąpili Paryżanie wychodząc dzień po zamachu do tych samych kawiarni w których siedzą zazwyczaj, atak terrorystyczny się nie uda. Bo nie zapominajmy, że choć fundamentalizm ma wiele różnych masek, twarzy i głosów, to ostatecznie zawsze chodzi mu o to samo: o podporządkowanie naszej własnej wolności. A na jej krachu ludzkość zawsze traciła, nie wyłączając Europy.